Sibbele's blog

Ik duw mijn winkelwagentje langs het rek met bolognesechips en cashewnoten, als een winkelmedewerker me aanspreekt: ‘Uw vrouw is in verwachting toch? Is ze al bevallen? Ze vertelde dat ze is uitgerekend in januari.’ Ik ben verbluft: deze medewerker herkent mij, kent mijn vrouw, weet ons met elkaar te verbinden en herinnert onze uitgerekende datum. Dat dat kan in Rotterdam!

In Rotterdam is eenzaamheid de afgelopen jaren een groot thema geweest. De aanleiding was de mevrouw die tien jaar dood in haar huis had gelegen, voordat ze werd gevonden. Iedereen schrok daar enorm van. Hoe hadden we elkaar zo uit het oog kunnen verliezen? Aan de ene kant kan ik er iets van begrijpen. De grote stad is zo onoverzichtelijk dat je elkaar niet kent. Ik zie elke dag nog weer onbekende mensen door onze straat lopen, terwijl ik hier nu vier jaar woon. Die anonimiteit is ook deel van de charme van het wonen in de stad, zo hoorde ik eens van een buurvrouw. In de stad kun je wat meer je gang gaan. Er wordt niet zo op je gelet. Maar goed, ongekend-zijn heeft dus ook schaduwzijden. Het goede nieuws voor mij vanochtend is dat we dus niet helemaal anoniem zijn. We zijn bekender dan we zelf weten. We worden in het oog gehouden, al merken we dat vaak niet.

Als ik bij de kassa aankom, wil ik een mevrouw in een scootmobiel voor laten gaan. ‘Nee hoor’, zegt ze, ‘ik heb alle tijd!’ Ik zet mijn spullen op de band en reken af. Als ik mijn boodschappen in de tas laad, vang ik een paar flarden op van het gesprekje tussen de kassière en de mevrouw achter me: ‘Poeh, wat duurt die maand januari lang. Ik zal blij zijn als die voorbij is. Ik heb gewoon niets om handen.’ De kassière beaamt het: ‘Ja, sommigen klagen dat december eindeloos is, maar januari is pas echt een zwart gat.’ Het is duidelijk dat ze elkaar kennen.

Eenzaamheid is er dus wel degelijk in de stad. Het gesprekje aan de kassa is soms het enige dat mensen op een dag hebben. De supermarkt is zo eigenlijk een hele belangrijke sociale plek. Iedereen komt er, van rijk tot arm, of je nu veel vrienden hebt of weinig, of je nu graag buiten komt of liever binnenblijft. En kassamedewerkers hebben een belangrijke maatschappelijke functie. Zij zien mensen die niemand ziet en spreken mensen die niemand spreekt. Zo’n baan wil ik ook wel!